شرایط حاضر فقط دو راه جلوی شاه می‌گذارد: یا دولت نظامی‌اش را بر سر کار نگاه دارد یا کناره‌گیری کند.

شاه هر تظاهرات مسالمت‌آمیز خیابانی را له می‌کرد. جامعه مدنی سرکوب شده بود. هیچ حزب مخالف واقعی در پارلمان و یا سازمان کارگری یا سندیکای حرفه‌ای صنف کشاورزی در کار نبود. همه چیز باید به رژیم تمکین می‌کرد. تنها مکانی که شاه دگراندیشی در آن را تحمل می‌کرد، مسجد بود که جرات حمله به آن را نداشت. وقتی مردم در کشوری مثل ایران دریافتند که راه‌های مسالمت‌آمیز به سوی تغییر بسته شده است، انقلاب به یک گزینه بدل شد...ترکیبی از افزایش انتظارات، دولت ضعیف و سرکوب منجر به انفجار شد.

لیبرال‌ها تشکل‌های مربوط به خود را نداشتند اما روحانیون و بازار سرکوب نشده و اختیار امور را در دست گرفتند.

نباید شکاف فرهنگی که برنامه نوسازی پهلوی بین بخش‌های سنتی و مدرن جامعه ایران بوجود آورده بود مورد غفلت قرار گیرد.